Niekiedy w potocznym rozumieniu Zbawienie to zwykłe życie dalej. No, trochę lepsze niż zwykłe. Z gwarancją wiecznej młodości, nieśmiertelności, pełnego rozwoju władz umysłowych, ‘nadprzyrodzonych mocy”.
Niektórzy wizjonerzy techniki, tacy jak Ray Kurzweil, obiecują życie wieczne i zdrowe w niedługim czasie. Stu lat. Pięćdziesięciu. A może tylko piętnastu?
Wygląda więc na to, że technika zwyciężyła z religią przez knockout. To co religia obiecywała za cenę wyrzeczeń i samodoskonalenia, technika odda za pieniądze. Najpierw najbogatszym, potem nieco biedniejszym.
Czy taki rozwój techniki wywoła rewolucję w naszym życiu? Zapewne. Jako pesymista kojarzyłbym tę zmianę z patentowaniem przez korporacje fragmentów ludzkiego DNA, planowaniem od poczęcia żołnierzy, celebrytów, liderów politycznych.
Człowiek zaplanowany, to człowiek pozbawiony zdolności twórczych. Może nie tyle pozbawiony samych zdolności, pobawiony możliwości ich wykorzystania w „zaplanowanym świecie”.
Ale „Nowy Wspaniały Świat” spotka i entuzjastów. W to nie wątpię.
Wróćmy jednak do religii. Czy odkrycia technicznych geniuszy pokroju Kurzweila naprawdę spełniają „Boskie Obietnice’?
Przyjrzyjmy się buddyście, który dąży do urzeczywistnienia w sobie Doskonałej Natury Buddy i życia „tą naturą” w każdej chwili, wobec każdej czującej istoty. On się chce wyzwolić z kołowrotu życia, a nie zrezygnować z aspiracji do autotranscendencji poprzez użycie techniki.
Chrześcijanin także pragnie przekroczyć siebie. Zjednoczyć się z Bogiem w Chrystusie – Bogiem – czystą, nieuwarunkowaną podstawą istnienia.
Dla ludzi religijnych uwięzienie w skończoności, choć nieśmiertelnej, choć poprawionej, nie jest rajem. Jest piekłem.
Zadawałem tu ostatnio pytanie, dlaczego wśród ludzi zachodu zanika wiara jako troska ostateczna o być-albo nie być.
Być może odpowiedzią na to pytanie jest szerząca się wiara w postęp, który rozwiąże wszystkie problemy techniczne, a problemy duchowe? No cóż… Nie są prawdziwymi problemami. Przynajmniej dla tej większości, która głosuje i płaci podatki.
